مقایسه PDH و SDH

معرفی

PDH و SDH که (PDH) مخفف Plesiochrounous Digital Hierarchy, به معنای شبکه سلسله مراتبی دیجیتال غیر همزمان است و (SDH) مخفف ,Synchronous Digital Hierarchy به معنای شبکه سلسله مراتبی دیجیتال همزمان می باشد. دو فناوری مهمی هستند که در شبکه های مخابراتی برای مالتیپلکس کردن جریان های داده دیجیتال چندگانه بر روی کابل های فیبر نوری یا الکتریکی استفاده می شوند. در حالی که هر دو هدف مشابهی دارند، تفاوت‌های کلیدی بین این دو فناوری وجود دارد. در اینجا به مقایسه PDH و SDH میپردازیم و به پاسخ سوال تفاوت PDH و SDH چیست نیز با جزئیات کامل میپردازیم. با ما همراه باشید. کابل آن.

این مقاله مرور و مقایسه ای بر PDH و SDH، بررسی تاریخچه و توسعه آنها، معماری شبکه، روش های چندگانه سازی، مزایا و معایب و کاربردها را ارائه می دهد. درک تمایز بین این سلسله مراتب بینش مفیدی را در مورد تکامل شبکه های ارتباطی فیبر نوری فراهم می کند.

درک PDH

تعریف و معماری

(PDH) مخفف Plesiochrounous Digital Hierarchy, به معنای شبکه سلسله مراتبی دیجیتال غیر همزمان، که معمولا به عنوان PDH شناخته می شود، یک فناوری است که در روزهای اولیه ارتباطات دیجیتال ظهور کرد. مشخصه آن استفاده از نرخ‌های انتقال چندگانه است که کمی متفاوت هستند اما به اندازه کافی نزدیک هستند که در طول زمان همگام بمانند. PDH از یک ساختار سلسله مراتبی متشکل از سطوح مختلف استفاده می کند که هر یک دارای نرخ داده خاصی هستند.

بلوک‌های اصلی PDH سیگنال‌های دیجیتال پلسیوکرونوس (سیگنال‌های PDH) هستند که با نرخ بیت‌های مختلف مانند سیگنال‌های E1 و E3 عمل می‌کنند. سلسله مراتب انتقال PDH شامل سطوحی مانند E1 (2.048 Mbps)، E2، E3 (34.368 Mbps) و غیره است.

مزایای PDH

1. کارآمدی هزینه: سیستم های PDH معمولاً در مقایسه با همتایان SDH خود هزینه کمتری برای پیاده سازی دارند و آنها را به یک انتخاب عملی برای کاربردهای خاص تبدیل می کند، به ویژه در مناطقی که ملاحظات هزینه در آنها اهمیت دارد.
2. مقیاس پذیری: PDH با افزودن کانال های چندگانه بیشتر در سطوح سلسله مراتبی مختلف، امکان مقیاس پذیری آسان را فراهم می کند و انعطاف پذیری در گسترش شبکه را فراهم می کند.
3. پیاده سازی ساده: پیاده سازی سیستم های PDH نسبتاً ساده است و آن را برای شبکه های ارتباطی در مقیاس کوچکتر قابل دسترسی می کند.

درک SDH

تعریف و معماری

سلسله مراتب دیجیتال همزمان یا SDH یک رویکرد پیشرفته تر و استانداردتر برای ارتباطات دیجیتال است. SDH برای رسیدگی به مسائل هماهنگ سازی ذاتی در PDH و ارائه راه حل قوی تر و مقیاس پذیرتر معرفی شد. برخلاف PDH، SDH از یک مرجع زمان‌بندی همزمان استفاده می‌کند و اطمینان می‌دهد که همه عناصر در شبکه با یک سیگنال ساعت مشترک همگام هستند.

SDH بر روی نرخ بیت استاندارد 155.520 مگابیت بر ثانیه و چند برابر آن عمل می کند که امکان ایجاد یک شبکه بسیار ساختار یافته و هماهنگ را فراهم می کند. واحد اصلی SDH ماژول حمل و نقل همزمان (STM) است که در آن STM-1 معمولی با سرعت 155.520 مگابیت بر ثانیه کار می کند.

مزایای SDH

1. همگام سازی بالاتر: ماهیت همزمان SDH مسائل مربوط به زمان بندی و همگام سازی را به حداقل می رساند و منجر به بهبود قابلیت اطمینان و عملکرد شبکه می شود.
2. بازده پهنای باند بیشتر: SDH استفاده کارآمدتری از پهنای باند را در مقایسه با PDH ارائه می‌کند، زیرا باندهای محافظ مورد نیاز در PDH را حذف می‌کند و امکان نرخ‌های داده بالاتر در طیف فرکانسی یکسان را فراهم می‌کند.
3. استانداردسازی بین المللی: SDH پذیرش و استانداردسازی گسترده بین المللی را به دست آورده است و کارکرد مشترک بین تجهیزات تولید کنندگان مختلف را تسهیل می کند.

تاریخ و توسعه

تاریخچه PDH

PDH در دهه 1970 برای چندگانه سازی جریان های چندگانه داده های دیجیتال روی خطوط ارتباطی توسعه یافت. شبکه های PDH مرتبه پایین به طور گسترده در دهه های 1980 و 1990 مستقر شدند. استاندارد PDH به شرکت های تلفن اجازه می داد تا از سیستم های انتقال آنالوگ به انتقال دیجیتال ارتقاء دهند.

برخی از تحولات کلیدی در تاریخچه PDH عبارتند از:

• 1964 – آزمایشگاه بل DS1/T1 را برای تلفن صوتی دیجیتالی توسعه داد.
• 1972 – DS1C/E1 برای اروپا ساخته شد. تماس های بیشتری نسبت به T1 انجام می دهد.
• 1976 – توسعه T2/DS2، مالتی پلکس کردن 4 خط T1.
• 1984 – T3/DS3 توسعه یافت که 7 خط T2 را در کنار هم قرار داد.

تاریخچه SDH

SDH در اواخر دهه 1980 به عنوان استاندارد بین المللی برای ارتباطات دیجیتال نوری ظهور کرد. توسط ITU-T تعریف شد و برای پشتیبانی از شبکه دیجیتال خدمات یکپارچه پهن باند (ISDN) به روشی انعطاف پذیر و مقیاس پذیر طراحی شد.

تحولات کلیدی در تاریخچه SDH عبارتند از:

• 1986 – گروه مطالعاتی XVIII استانداردسازی SDH را آغاز کرد.
• 1988 – اولین توصیه SDH منتشر شد.
• 1991 – تجهیزات تجاری SDH برای اولین بار ارسال شد.
• 1992 – استقرار در سراسر جهان آغاز شد.
• 1998 – SDH درجه بالا ظرفیت دو برابری را به 10 گیگابیت در ثانیه منتشر کرد.

بنابراین در حالی که PDH زودتر برای شبکه‌های مسی توسعه داده شد، SDH با رایج‌تر شدن شبکه‌های فیبر نوری و کاربردهای پهنای باند بالاتر ظهور کرد.

معماری شبکه

معماری PDH

شبکه‌های PDH حول زنجیره‌ای از تکرارکننده‌ها ساخته شده‌اند تا سیگنال‌ها را تقویت و زمان‌بندی مجدد کنند. مالتی پلکس در این سایت های تکرار کننده انجام می شود. برای اطمینان از زمان بندی، هر مالتی پلکسر زمان بندی خود را از سیگنال مرتبه پایین تری که مالتی پلکس می کند، استخراج می کند.

در اینجا چند نکته کلیدی در معماری PDH وجود دارد:

• ساخته شده بر روی کابل های کواکسیال و جفت تابیده مسی.
• از TDM برای مالتیپلکس کردن جریان های داده استفاده می کند.
• تکرار کننده ها سیگنال های بین لینک ها را تقویت کرده و دوباره زمان می دهند.
• مولتی پلکسرها از مرتبه پایین به بالا آبشار می شوند.
• زمان بندی از سیگنال مرتبه پایین تر می آید.

این معماری به هم پیوسته نسبت به حلقه های SDH انعطاف پذیری و استحکام کمتری دارد.

معماری SDH

SDH از معماری شبکه فیبر نوری حلقه دوگانه استفاده می کند. گره های روی حلقه، مالتی پلکس و سوئیچینگ را انجام می دهند. SDH همچنین امکان توپولوژی مش را در صورت لزوم فراهم می کند.

در اینجا برخی از جزئیات کلیدی معماری SDH آورده شده است:

• حلقه های فیبر نوری دوگانه، افزونگی داخلی را فراهم می کنند.
• گره ها چندگانه، سوئیچ، مدیریت و نظارت بر ترافیک.
• زمان بندی از ساعت های بسیار دقیق در هر گره می آید.
• پشتیبانی از مش ها و حلقه های متصل به هم.
• انعطاف پذیر و قوی با کنترل متمرکز.

این توپولوژی حلقه انعطاف پذیری و انعطاف پذیری بیشتری را نسبت به زنجیره های PDH ارائه می دهد.

روش های مالتی پلکس کردن

مقایسه PDH و SDH از روش های مالتی پلکسی متفاوت برای ترکیب جریان های داده های متعدد در مدارهای با ظرفیت بالاتر استفاده می کنند.

مالتی پلکس PDH

PDH از مالتی پلکسی تقسیم زمان ناهمزمان (TDM) برای ترکیب جریان های داده استفاده می کند. سیگنال های دیجیتال مرتبه پایین در یک سلسله مراتب صلب به سیگنال های مرتبه بالاتر مالتی پلکس می شوند.

ویژگی های کلیدی چندگانه PDH:

• TDM ناهمزمان داده ها را به صورت متوالی بیت به بیت ترکیب می کند.
• از سلسله مراتب دقیق کانال های Nx64 kbps پیروی می کند.
• کانال ها با نرخ های تعیین شده تا سلسله مراتب چندگانه می شوند.
• نمی توان به صورت پویا پهنای باند را تخصیص داد.
• انعطاف پذیری محدود – تغییرات نیاز به تشکیل مجدد کانال ها دارد.

مالتی پلکس SDH

در مقابل، SDH از شبکه های نوری همزمان (SONET) و تکنیک های TDM همزمان استفاده می کند. قاب SDH تخصیص پهنای باند منعطف و دانه ای را فراهم می کند.

ویژگی های کلیدی مالتی پلکس SDH:

• سیگنال پایه 155.52 مگابیت در ثانیه (STM-1) است.
• قاب های SDH با کانتینرهای مجازی برای نگهداری محموله ها.
• کانتینرهای مجازی پهنای باند ثابت یا شناور را اختصاص می دهند.
• سایزهای مدار VT1.5، VT2، VT3، VT6 را پشتیبانی می کند.
• امکان تخصیص پهنای باند پویا را فراهم می کند.
• انعطاف پذیری بیشتر نسبت به سلسله مراتب سفت و سخت PDH.

بنابراین SDH قابلیت های مالتی پلکس پیشرفته تری را نسبت به سیستم های PDH فراهم می کند.

ساختار قاب SDH

قاب SDH از 270 ستون و 9 ردیف بایت شامل سربار بخش (SOH)، سربار خط (LOH) و سربار مسیر (POH) تشکیل شده است. سربار وظایف مدیریت، نگهداری و مدیریت را فراهم می کند. این پیشرفته تر از سربار محدود موجود در سیستم های PDH است.

نکات کلیدی در مورد ساختار قاب SDH:

• SOH – قاب بندی، نظارت بر بخش و کنترل را فراهم می کند.
• LOH – پشتیبانی از نگهداری و نظارت بین عناصر شبکه مجاور.
• POH – اختصاص به نظارت بر مسیر و حمل و نقل محموله ها.
• سربار بالاتر از PDH اما عملکرد بیشتری را امکان پذیر می کند.

هماهنگ سازی

SDH از ساعت های بسیار دقیق برای همگام سازی دقیق شبکه استفاده می کند. شبکه‌های PDH متکی به همگام‌سازی ساعت هستند که از جریان داده‌های دریافتی به دست می‌آید.

جنبه های هماهنگ سازی مرتبط:

• گره های SDH مجهز به ساعت های STRATUM با ثبات بالا.
• مکانیسم تنظیم اشاره گر در SDH تغییرات زمان بندی را جبران می کند.
• PDH با زمان بندی جریان داده بین عناصر هماهنگ می شود.
• همگام سازی دقیق تر در SDH عملکرد خطا را بهبود می بخشد.

رابط های نوری SDH

SDH مجموعه‌ای از رابط‌های نوری استاندارد را برای انتقال سیگنال‌های SDH روی فیبر در سرعت‌های بالا تعریف می‌کند. رابط های نوری متداول SDH عبارتند از:

• OC-3 – Optical Carrier 3 با سرعت 155.52 مگابیت بر ثانیه.
• OC-12 – Optical Carrier 12 با سرعت 622.08 مگابیت بر ثانیه.
• OC-48 – حامل نوری 48 با سرعت 2.5 گیگابیت بر ثانیه.
• OC-192 – حامل نوری 192 با سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه.

تصحیح خطای جلو

SDH تصحیح خطای رو به جلو (FEC) را بر اساس کد Reed-Solomon برای بهبود کیفیت و قابلیت اطمینان سیگنال ارسالی ترکیب می کند. PDH قابلیت تشخیص خطای اساسی تری دارد.

ویژگی های کلیدی FEC در SDH:

• کدگذاری Reed-Solomon تشخیص و تصحیح خطا را امکان پذیر می کند.
• نسبت خطای بیت را تا 10^-13 بهبود می بخشد.
• تشخیص خطای قوی تر از بررسی های افزونگی چرخه ای PDH.
• کیفیت سیگنال بهتر با FEC.

تفاوت PDH و SDH چیست

تحلیل مقایسه ای

هماهنگ سازی

مقایسه PDH و SDH در رویکرد آنها به همگام سازی نهفته است. PDH متکی به همگام سازی پلزیوکرونوس است که امکان انحراف کوچک در زمان بندی بین سیگنال ها را فراهم می کند. در حالی که این به طور کلی برای برنامه های مبتنی بر صدا قابل قبول است، می تواند منجر به عوارض در انتقال داده شود.

از سوی دیگر، SDH از همگام‌سازی همزمان استفاده می‌کند و اطمینان می‌دهد که تمام عناصر شبکه بر روی یک سیگنال ساعت مشترک کار می‌کنند. این تغییرات زمان بندی را حذف می کند و قابلیت اطمینان و عملکرد کلی شبکه را افزایش می دهد.

مقیاس پذیری

PDH مقیاس پذیری را از طریق افزودن کانال های چندگانه در سطوح سلسله مراتبی مختلف ارائه می دهد. با این حال، مقیاس پذیری PDH به دلیل ماهیت ناهمزمان سلسله مراتب آن محدود است و افزودن یا حذف کانال ها می تواند یک کار پیچیده باشد.

SDH با معماری استاندارد و همزمان خود، مقیاس پذیری یکپارچه را فراهم می کند. نرخ های استاندارد SDH افزودن یا حذف STM-1، STM-4 یا واحدهای دیگر را آسان می کند و رویکرد ساده تری برای گسترش شبکه ارائه می دهد.

کارایی پهنای باند

SDH دارای کارایی پهنای باند برتر در مقایسه با PDH است. PDH به باندهای محافظ بین سطوح مختلف مالتی پلکسی برای جلوگیری از تداخل نیاز دارد که منجر به استفاده غیربهینه از پهنای باند موجود می شود. SDH با ماهیت همزمان خود، نیاز به باندهای محافظ را از بین می برد و امکان استفاده کارآمدتر از طیف فرکانس را فراهم می کند.

انعطاف پذیری و سهولت اجرا

سیستم های PDH به طور کلی برای پیاده سازی ساده تر و مناسب برای شبکه های مقیاس کوچکتر هستند. انعطاف‌پذیری PDH آن را به یک انتخاب عملی برای کاربردهای خاص تبدیل می‌کند، به‌ویژه در مناطقی که ملاحظات هزینه بسیار مهم است. با این حال، سادگی PDH به قیمت دقت همگام سازی و کارایی پهنای باند است.

SDH، در حالی که برای پیاده سازی پیچیده تر است، درجه بالاتری از دقت، قابلیت اطمینان و کارایی پهنای باند را ارائه می دهد. ماهیت استاندارد SDH قابلیت همکاری و سازگاری را در تجهیزات مختلف تولید کنندگان مختلف افزایش می دهد.

اهمیت در ارتباطات مدرن

با تکامل شبکه های مخابراتی، مقایسه PDH و SDH در طراحی و اجرای زیرساخت های ارتباطی کارآمد بسیار مهم می شود. در حالی که PDH هنوز در سناریوهای خاصی کاربرد دارد که ملاحظات هزینه و سادگی در اولویت هستند، SDH به استاندارد واقعی برای شبکه های مخابراتی مدرن تبدیل شده است.

تقاضا برای پهنای باند بالاتر، افزایش قابلیت اطمینان و قابلیت همکاری یکپارچه باعث پذیرش گسترده SDH در شبکه های ارتباطی ملی و بین المللی شده است. ماهیت همزمان SDH به خوبی با الزامات برنامه های کاربردی داده محور مدرن، از جمله پخش ویدئو، رایانش ابری، و خدمات اینترنت پرسرعت، همخوانی دارد.

تحلیل مقایسه ای

هماهنگ سازی

مقایسه PDH و SDH در رویکرد آنها به همگام سازی نهفته است. PDH متکی به همگام سازی پلزیوکرونوس است که امکان انحراف کوچک در زمان بندی بین سیگنال ها را فراهم می کند. در حالی که این به طور کلی برای برنامه های مبتنی بر صدا قابل قبول است، می تواند منجر به عوارض در انتقال داده شود.

از سوی دیگر، SDH از همگام‌سازی همزمان استفاده می‌کند و اطمینان می‌دهد که تمام عناصر شبکه بر روی یک سیگنال ساعت مشترک کار می‌کنند. این تغییرات زمان بندی را حذف می کند و قابلیت اطمینان و عملکرد کلی شبکه را افزایش می دهد.

مقیاس پذیری

PDH مقیاس پذیری را از طریق افزودن کانال های چندگانه در سطوح سلسله مراتبی مختلف ارائه می دهد. با این حال، مقیاس پذیری PDH به دلیل ماهیت ناهمزمان سلسله مراتب آن محدود است و افزودن یا حذف کانال ها می تواند یک کار پیچیده باشد.

SDH با معماری استاندارد و همزمان خود، مقیاس پذیری یکپارچه را فراهم می کند. نرخ های استاندارد SDH افزودن یا حذف STM-1، STM-4 یا واحدهای دیگر را آسان می کند و رویکرد ساده تری برای گسترش شبکه ارائه می دهد.

کارایی پهنای باند

SDH دارای کارایی پهنای باند برتر در مقایسه با PDH است. PDH به باندهای محافظ بین سطوح مختلف مالتی پلکسی برای جلوگیری از تداخل نیاز دارد که منجر به استفاده غیربهینه از پهنای باند موجود می شود. SDH با ماهیت همزمان خود، نیاز به باندهای محافظ را از بین می برد و امکان استفاده کارآمدتر از طیف فرکانس را فراهم می کند.

انعطاف پذیری و سهولت اجرا

سیستم های PDH به طور کلی برای پیاده سازی ساده تر و مناسب برای شبکه های مقیاس کوچکتر هستند. انعطاف‌پذیری PDH آن را به یک انتخاب عملی برای کاربردهای خاص تبدیل می‌کند، به‌ویژه در مناطقی که ملاحظات هزینه بسیار مهم است. با این حال، سادگی PDH به قیمت دقت همگام سازی و کارایی پهنای باند است.

SDH، در حالی که برای پیاده سازی پیچیده تر است، درجه بالاتری از دقت، قابلیت اطمینان و کارایی پهنای باند را ارائه می دهد. ماهیت استاندارد SDH قابلیت همکاری و سازگاری را در تجهیزات مختلف تولید کنندگان مختلف افزایش می دهد.

اهمیت در ارتباطات مدرن

با تکامل شبکه های مخابراتی، انتخاب بین PDH و SDH در طراحی و اجرای زیرساخت های ارتباطی کارآمد بسیار مهم می شود. در حالی که PDH هنوز در سناریوهای خاصی کاربرد دارد که ملاحظات هزینه و سادگی در اولویت هستند، SDH به استاندارد واقعی برای شبکه های مخابراتی مدرن تبدیل شده است.

تقاضا برای پهنای باند بالاتر، افزایش قابلیت اطمینان و قابلیت همکاری یکپارچه باعث پذیرش گسترده SDH در شبکه های ارتباطی ملی و بین المللی شده است. ماهیت همزمان SDH به خوبی با الزامات برنامه های کاربردی داده محور مدرن، از جمله پخش ویدئو، رایانش ابری، و خدمات اینترنت پرسرعت، همخوانی دارد.

مدیریت شبکه

SDH مجموعه ای پیشرفته از توابع OAM&P را برای نظارت و مدیریت شبکه فراهم می کند. این شامل:

• نظارت بر عملکرد
• نشان دهنده نقص از راه دور
• انتقال آلارم
• دسترسی به کانال مدیریت

در مقابل، امکانات PDH برای مدیریت اساسی تر است.

سوئیچینگ حفاظتی

SDH از مکانیسم هایی برای سوئیچینگ حفاظتی سریع خودکار برای بازیابی اتصالات پس از خطاهای شبکه پشتیبانی می کند. مثلا:

• MS-SPRing – حلقه حفاظتی چندگانه-بخش مشترک
• SNCP – حفاظت از اتصال زیر شبکه

حفاظت PDH معمولاً بیشتر به صورت دستی انجام می شود. بازیابی SDH سریعتر است.

مزایا و معایب

PDH و SDH هر کدام بسته به کاربرد، مزایا و معایب خاص خود را دارند. در اینجا برخی از مقایسه های سطح بالا وجود دارد.

مزایای PDH

• فناوری بالغ و کاملاً درک شده
• سخت افزار و رابط های کم هزینه.
• تجهیزات مالتی پلکس ساده تر
• زمان بندی آبشاری از شبکه.

معایب PDH

• انعطاف پذیری و افزونگی شبکه محدود.
• تخصیص پهنای باند صلب.
• حداکثر سرعت فقط تا 140 مگابیت در ثانیه.
• محدودیت فاصله در حدود 100 کیلومتر.
• پیچیدگی تعامل با SDH.

مزایای SDH

• سرعت بالا تا 10 گیگابیت بر ثانیه و بالاتر.
• تخصیص پهنای باند پویا
• دو حلقه فیبر خود ترمیم شونده.
• فواصل انتقال طولانی
• نظارت یکپارچه شبکه
• تعامل روان بین فروشندگان.

معایب SDH

• گرانتر و پیچیده تر از PDH.
• نیاز به سیستم های مدیریتی پیشرفته تر.
• سیگنال های مرتبه پایین تر نیاز به نگاشت به SDH دارند.

کاربردها

شبکه‌های PDH و SDH برای کاربردهای مختلف بر اساس نمایه‌های قابلیت و هزینه مناسب‌تر هستند.

کاربردهای PDH

• سرعت کم انتقال اطلاعات
• زیرساخت مسی قدیمی.
• شرکت های کوچکتر
• شبکه های روستایی و برون شهری.

کاربردهای SDH

• ترانکینگ با سرعت بالا بین مراکز اصلی.
• شبکه های مترو و گسترده.
• شبکه های بک هاول موبایل.
• ISP و شبکه های حامل.
• خدمات رسانه ای و ویدئویی غنی

بنابراین PDH با اتصالات کم سرعت ساده‌تر مطابقت دارد، در حالی که SDH به شبکه‌های هسته‌ای با ظرفیت بالا خدمت می‌کند.

خلاصه

به طور خلاصه، در حالی که PDH و SDH هدف مشترکی از چندگانه سازی جریان های داده چندگانه به سیگنال های با سرعت بالاتر دارند، آنها کاملاً متفاوت تکامل یافته اند. PDH از TDM ناهمزمان در یک سلسله مراتب سفت و سخت استفاده می کند و ظرفیت محدودی در زیرساخت مسی دارد. SDH قابلیت های پیشرفته ای را از طریق TDM نوری سنکرون پویا و حلقه های فیبر ارتجاعی ارائه می دهد. انعطاف پذیری بیشتر همراه با سرعت های بالاتر و مسافت های طولانی تر را فراهم می کند. درک تفاوت های کلیدی بین این دو فناوری بینش ارزشمندی را در مورد نیازها و برنامه های مختلف شبکه ارائه می دهد.

نتیجه

در نتیجه، مقایسه PDH و SDH به الزامات و محدودیت‌های خاص یک شبکه مخابراتی معین بستگی دارد. PDH، با کارایی و سادگی آن، برای کاربردهای خاص، به ویژه در مناطقی با محدودیت بودجه، مرتبط باقی می ماند. با این حال، تکامل شبکه های مخابراتی به سمت پهنای باند بالاتر، قابلیت اطمینان بیشتر و استانداردسازی بین المللی، SDH را به خط مقدم رسانده است.

به عنوان یک متخصص در این زمینه، درک تفاوت های ظریف و مقایسه PDH و SDH برای طراحی، پیاده سازی و نگهداری شبکه های ارتباطی که نیازهای عصر مدرن را برآورده می کنند ضروری است. چه ساده بودن PDH و چه قوی بودن SDH را انتخاب کنند، متخصصان مخابرات باید معاوضه ها را بسنجید و تصمیمات آگاهانه ای اتخاذ کنند تا از عملکرد و کارایی بهینه در دنیای همیشه در حال تحول ارتباطات از راه دور اطمینان حاصل کنند.

توجه: این مقاله به زبان علامت گذاری نوشته شده است و برای اهداف سئو با درج کلمات کلیدی مرتبط مانند PDH، SDH، سلسله مراتب مخابرات، همگام سازی همزمان، کارایی پهنای باند، مقیاس پذیری و استانداردسازی بین المللی بهینه شده است.

سوالات متداول

1. PDH در مخابرات چیست؟

(PDH) مخفف Plesiochrounous Digital Hierarchy, به معنای شبکه سلسله مراتبی دیجیتال غیر همزمان، یک فناوری در ارتباطات راه دور است که از چند نرخ انتقال استفاده می کند که کمی متفاوت است اما در طول زمان هماهنگ می شود. از یک ساختار سلسله مراتبی با سطوح مختلف مانند E1 و E3 استفاده می کند که راه حلی مقرون به صرفه برای کاربردهای خاص ارائه می دهد.

2. SDH چه تفاوتی با PDH دارد؟

(SDH) مخفف ,Synchronous Digital Hierarchy به معنای شبکه سلسله مراتبی دیجیتال همزمان، یک رویکرد پیشرفته تر و استانداردتر برای مخابرات دیجیتال است. برخلاف PDH، SDH از همگام‌سازی همزمان استفاده می‌کند و اطمینان حاصل می‌کند که همه عناصر در شبکه بر روی یک سیگنال ساعت مشترک کار می‌کنند که منجر به قابلیت اطمینان و کارایی پهنای باند بالاتر می‌شود.

3. مزایای PDH چیست؟

PDH کارایی هزینه، مقیاس پذیری از طریق سطوح سلسله مراتبی و سادگی در اجرا را ارائه می دهد. برای شبکه‌ها و برنامه‌هایی با مقیاس کوچک‌تر که در آن ملاحظات بودجه بسیار مهم است، مناسب است

4. چرا SDH در ارتباطات مدرن برتر در نظر گرفته می شود؟

SDH همگام سازی بالاتر، کارایی پهنای باند بیشتر و استانداردسازی بین المللی را فراهم می کند. نرخ استاندارد و معماری همزمان آن، آن را به انتخاب ارجح برای شبکه‌های ارتباطی مدرنی تبدیل می‌کند که به قابلیت اطمینان و قابلیت همکاری بیشتر نیاز دارند.

5. در کدام سناریوها PDH هنوز مرتبط است؟

PDH در سناریوهایی با محدودیت های بودجه مرتبط باقی می ماند، جایی که سادگی و مقرون به صرفه بودن در اولویت هستند. انعطاف پذیری و سهولت اجرا آن را برای کاربردهای خاص و مناطق با منابع محدود مناسب می کند.